روان شناسی بالینی
روانشناسی بالینی تلفیقی از علم ، تئوری و دانش بالینی به منظور درک ، پیشگیری و تسکین پریشانی یا اختلال عملکرد روانشناختی و ترویج بهزیستی ذهنی و رشد شخصی است. اصلی ترین فعالیت آن ارزیابی روانی ، فرمول بالینی و روان درمانی است ، اگرچه روانشناسان بالینی نیز در تحقیقات ، تدریس ، مشاوره ، شهادت پزشکی قانونی و توسعه برنامه و اداره فعالیت دارند. در بسیاری از کشورها ، روانشناسی بالینی یک حرفه تنظیم شده سلامت روان است.
این رشته به طور کلی تصور می شود که در سال 96 با افتتاح اولین کلینیک روانشناختی در دانشگاه پنسیلوانیا توسط لایتنر ویتمر آغاز شده است. در نیمه اول قرن بیستم ، روانشناسی بالینی روی ارزیابی روانشناختی متمرکز بود و توجه کمی به معالجه داشت. این تغییر بعد از دهه 1940 هنگامی که جنگ جهانی دوم نیاز به افزایش زیاد تعداد پزشکان آموزش دیده را شاهد بود. از آن زمان تاکنون ، سه مدل اصلی آموزشی در ایالات متحده آمریکا توسعه یافته است - دکتری. مدل علوم بالینی (به شدت بر تحقیقات متمرکز است) ، [4] دکتری الگوی پزشک علمی (یکپارچه سازی تحقیقات و عمل علمی) و Psy.D. مدل پزشک-محقق (با تمرکز بر تئوری و عمل بالینی). در انگلستان و جمهوری ایرلند ، دکترای روانشناسی بالینی بین این دو مدل قرار دارد ، در حالی که در بیشتر کشورهای سرزمین اصلی اروپا ، آموزش در سطح کارشناسی ارشد و عمدتاً روان درمانی است. روانشناسان بالینی متخصص در ارائه روان درمانی هستند و عموماً در چهار جهت اصلی نظری آموزش می بینند - روان درمانی ، روانشناسی ، اومانیستی ، شناختی رفتاری (CBT) ، و سیستم ها یا خانواده درمانی.